گاه پژوهشگرانی را می بینم که از نوشتن هراس دارند و گاه آنچنان نوشتن را به تعویق می اندازند که دستاوردی مهم را ارزان از دست می دهند. کارشان به دلیل خوب نوشته نشدن در یک کنفرانس معمولی هم به سختی پذیرش می شود.
ریشه ی هراسِ پژوهشگر در نوشتن چیست؟ شاید بتوان ریشه ی آن را در تسلط و مهارت پایین وی در نوشتن جستجو کرد. مهارتی که اگر کافی باشد تأثیری شگفت انگیز در پیشرفت و ارتقای وی ایفا خواهد کرد.
نوشتن به مهارتهای مختلفی نیاز دارد. باید با واژگان آشنا باشیم؛ حروف اضافه را درست بکار ببریم؛ کاربرد علایم سجاوندی را خوب بدانیم؛ بتوانیم یک بند یا پاراگرافِ صحیح بنویسیم؛ ساده و پرمحتوا بنویسیم؛ از حشو و مطالب زاید بپرهیزیم و …
باید برای کسب مهارتِ نوشتن وقت گذاشت. در هر سطحی که باشیم می توانیم نوشتن را شروع کنیم و این کار را باید انجام دهیم. بخاطر اینکه با نوشتن است که نوشتن را می آموزیم. و البته همیشه باید در حال یادگیری باشیم.
برای نوشتن باید صبر و حوصله داشت. پژوهشگرانی هستند که بسیار مطالعه می کنند، داده ها را جمع آوری می کنند، روی آنها تحلیل و بررسی انجام می دهند و همین که به یک نتیجه قابل چاپ رسیدند از حرکت باز می ایستند و سریع می خواهند آن را چاپ و ارایه کنند. در حالی که باید حوصله به خرج داد و طرحی کامل و کلی را آماده کرد و بعد نوشتنِ بند به بند را آغاز کرد.
نوشتن کار سختی نیست و البته کار مفرحی نیز است، اگر آن را به قسمتهای کوچک تقسیم کنیم. یک متن طولانی به یکباره نوشته نشده است. تکه تکه و بند به بند آماده شده است. به قول معروف یک فیل را چگونه می خورند: لقمه لقمه! نوشته را باید تدریجاً خلق کرد. گاه گاهی که وقت اضافه ای یافتیم یا ساختیم! باید بنشینیم و بدور از یادداشتها و منابع اطلاعاتی خود، جمله یا جملاتی را خلق کنیم و در بایگانی نوشته های خود نگهداریم تا به وقتش آن را به طرح کلی کارمان اضافه کنیم.
شاید برایتان جالب باشد که مطالب اصلی این نوشته را نزدیکِ زمان غروب آفتاب در یک اتوبوس بین شهری نوشتم.
یک سایت دیگر با وردپرس فارسی